Siku hiyo ilikuwa ya kawaida kama siku nyingine yoyote. Nilikuwa nimechelewa kidogo kazini, nikikimbizana na muda kama ilivyo desturi yangu. Nilipanda pikipiki kuelekea mjini, nikidhani ni safari ya dakika kumi pekee.
Sikujua kuwa hiyo ndiyo ingekuwa siku itakayogeuza maisha yangu kabisa. Tulipofika kwenye mzunguko mmoja, gari lililotoka upande wa kulia liliteleza na kutupiga kwa nguvu. Nilijikuta nikiruka hewani, nikapiga uso na bega barabarani.
Nilihisi maumivu makali, lakini bado nilikuwa na fahamu. Watu walikimbia kunisaidia, wengine wakirekodi kwa simu zao. Nilihisi aibu, hasira, na hofu kwa wakati mmoja. Nilifikiri nimevunja mifupa yote, lakini madaktari waliponiangalia baadaye hospitalini walisema ni michubuko mikubwa na mshtuko wa misuli. Waliniambia ningekuwa sawa baada ya muda mfupi lakini ukweli ni kwamba, sikuwa sawa hata kidogo.
Baada ya ajali ile, kila kitu ndani yangu kilibadilika. Nilianza kuogopa kupanda usafiri wa pikipiki, nikawa mwepesi wa hasira, na kila kelele kubwa ilinifanya kuruka kwa hofu. Wakati mwingine nilihisi kama pumzi inaniganda, moyo ukidunda kwa kasi, na usingizi kunikataa. Niliishi na hofu kila siku. Nilijaribu dawa za hospitali, niliongea na mshauri, lakini mwili wangu na akili zilikataa kutulia. Soma zaidi hapa
